[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wszystko musi być nagrane na kasetach, w zrozumiałym języku& Przesłuchaj swoje zapisy
i skasuj, co niepotrzebne  wyjaśnił Alvi, kładąc akcent na ostatnie słowo.  A jutro
rano czekaj na mnie ze spakowaną walizką. Odprowaó
Ä™ ciÄ™ na pierwszy poziom, do
terminalu.
Na twarzy Alviego malowały się dość mieszane uczucia: trochę żalu, że tak szybko
kończą się niezbyt uciążliwe obowiązki przewodnika, ale też i trochę ulgi. Widocznie
polecono mu tak pokierować sprawą, by kłopotliwy gość z własnej woli jak najszybciej
wyniósł się z Paradyzji.
 W każdym razie  pomyślał Rinah, gdy twarz Alviego zniknęła z ekranu  znów
udało mu się urwać na cały ó
isiejszy ó
ień!
 Trudno być poetą  pomyślał Nikor odkładając mikrofon i westchnął żałośnie.  Skąd
ja im wezmÄ™ trzy wiersze na miesiÄ…c?
. Paradyzja 62
W świecie, gó
ie każdy na co ó
ień biegle posługiwał się pełną gamą poetyckich prze-
noÅ›ni, aluzji i kwiecistych Êîaz dla ukrywania prostych myÅ›li w gÄ…szczu słów, trudno byÅ‚o
wydumać coś naprawdę oryginalnego, zwłaszcza pod naciskiem nieubłaganej normy mie-
sięcznej. Nie chcąc przy tym uchoó
ić za kretyna w oczach słuchaczy, wypadało mówić
koalangiem tak, aby utwór gładko przeciekł poprzez sito komputerowej analizy przyspa-
rzając dodatnich punktów, i równocześnie zawierał dobrze ukryte treści przeznaczone dla
inteligentnego odbiorcy.
Nikor przełuchał nagraną taśmę, potem przewinął do początku i skasował.
 Na nic!  warknął, wyłączając dyktafon.
Opadł na fotel, przymknął oczy i poruszając wargami, w myślach próbował od nowa
sklecić stroÍî zaplanowanego utworu na temat radoÅ›ci i dumy, jaka rozpiera każdego
Paradyzyjczyka na samą myśl o wspaniałości świata, w którym żyje.
Rozbolała go głowa, sięgnął więc do kieszeni po plastykową buteleczkę i wytrząsnąw-
szy na dłoń dwie tabletki, powlókł się w stronę łazienki, by popić je wodą. W ostatniej
chwili spojrzał przypadkiem na tabletki.
 O, do licha& Zapomniałem o tym&  mruknął, szybko schował jedną z tabletek
z powrotem do fiolki i wyjÄ…Å‚ innÄ….
Tajemnicza szara tabletka, niewiele różniąca się rozmiarami od zwykłego proszku od
bólu głowy, wywołała z pamięci obraz ostatniego dnia pobytu na Tartarze.
Wtedy, w podnieceniu i euforii, nie zastanawiał się, co oznaczały słowa Bloma, wy-
powieó
iane przy pożegnalnym uścisku dłoni.
 Zachowaj swój gniew  powieó
iał towarzysz z lochów Złotej %7łyły, stary czło-
wiek o łagodnym spojrzeniu zmęczonych oczu.  Nikt nie może ci go wydrzeć. Kiedyś
złożymy razem cząstki tego gniewu, rozproszone po segmentach i piętrach. Wielu stąd
wraca, niosąc w sobie swój gniew  bezsilny, gdy osamotniony, lecz w sumie z innymi
potężny i gorętszy niż tysiąc słońc&
Było w tych słowach coś niezrozumiałego i choć można je było rozumieć dosłownie,
Nikor próbował je teraz raz jeszcze na nowo przywołać jak najdokładniej z pamięci. Czyżby
to był koalang? Nie przyszło mu to wówczas do głowy, na Tartarze mówiło się zwykłym
językiem, tam nie sięgały uszy Systemu Zabezpieczeń&
Kiedy Blom puścił dłoń Nikora, pozostała w niej ta właśnie tabletka.
 Schowaj albo nawet połkn3
w razie potrzeby  dodał cicho Blom.  Przeleci
przez przewód pokarmowy najdalej w ciągu doby, jest baró
o ciężka.
 Co to jest?  spytał wówczas Nikor, chowając tabletkę.
 To jedyny, ostatni środek, jaki można zaaplikować choremu światu  uśmiechnął
siÄ™ Blom.  Nie zgub, nie pokazuj nikomu. Oddasz temu, kto zapyta ciÄ™, czy masz
lekarstwo na klaustrofobiÄ™.
Tabletka była rzeczywiście wyjątkowo ciężka. Blom nie wyjaśnił, czym jest i jak się
u niego znalazła. Nikor wieó
iał tylko tyle, że Blom przybył do Złotej %7łyły z innego
miejsca pracy, z zakładu wzbogacania rud czy czegoś podobnego.
Nikor przypomniał sobie wówczas urmana o imieniu Lars, który ó
iesięć lat wcześniej
demonstrował sztuczki z pestką podczas lotu w stanie nieważkości. Podobnie jak tamten
pestkę, Nikor ukrył tabletkę pod językiem, gotów ją połknąć w razie zbyt szczegółowej
kontroli. Obeszło się bez tego, strażnicy na kosmodromie nie bawili się w dokładne re-
wizje. Nikt spośród wracających górników nie mógł mieć przy sobie ani grama złota.
Dbały o to coó
iennie ultradz
więkowe czujniki przy wyjściu ze sztolni.
 Ciekawe, co to jest?&  Nikor schował fiolkę do kieszeni.  Może kiedyś się
dowiem& 
 Witaj w innym świecie!  powieó
iała Zinia wchoó
ąc do betonowej komory, gó
ie
przed chwilą wprowaó
ono Rinaha.
Była ó
iwnie podniecona, napięta, brak jej było tej pewności siebie, którą demon-
strowała w Paradyzji. Rinah czuł, że ó
iewczyna chce mu coś powieó
ieć i równocześnie
odwleka tÄ™ chwilÄ™.
. Paradyzja 63
 Tutaj możemy normalnie rozmawiać!  powieó
iała wskazując na ściany.  Ten
beton jest ślepy i głuchy, nie ma tu żadnych pętli ani anten. To naprawdę inny świat.
 Nie ma tu także żadnych huraganów, trzęsień ziemi ani straszliwych kataklizmów
 podjÄ…Å‚ tym samym tonem.  SÄ… tylko paskudnie niebezpieczne kopalnie&
Spojrzała na niego rozszerzonymi oczami.
 Wieó
iałeś?  wyjąkała.
 Domyślałem się.
 Miałeś rację  uśmiechnęła się.  Nie muszę ci tłumaczyć, co to oznacza. Skinął
głową i podsunął jej krzesło.
 Nie wiem tylko, gó
ie jestem.
 To stara stacja oceanograficzna, niedaleko wybrzeża, na szelfie. Kilkanaście me-
trów pod wodą. Pewnie powieó
ieli ci, że to jedno z nielicznych bezpiecznych miejsc na
Tartarze.
 Tak powieó
ieli. Sąó
ę jednak, że choó
i im o to, żebym stąd nie wyszedł i nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]