[ Pobierz całość w formacie PDF ]

znali. Nie powiedziałem im o tym i nie zamierzam tego zrobić.
Meredith spojrzała mu prosto w oczy.
- Czego jeszcze dowiedziałeś się o mnie? - zapytała.
Wzruszył ramionami.
- Wszystkiego - rzekł. Zrobiła głęboki wydech.
- I nie podzieliłeś się tą wiedzą z Reyem?
- Wolałabyś, \
ebym zachował to dla siebie, prawda? Ale w swoim czasie Rey dowie
siÄ™ prawdy i tak i mo\
e mieć \
al, nie uwa\
asz?
- Nie zamierzałam tworzyć wokół siebie nimbu tajemniczości. Wszystko jest jeszcze
zbyt świe\
e i po prostu trudno mi o tym mówić.
- Colter opisał mi okoliczności. To nie była twoja wina. Ani twojego ojca. Moim
zdaniem, on dlatego się rozpił, \
e całą winę wziął na siebie, choć nie miał po temu \
adnych
podstaw.
Skinęła głową.
- Zastanawialiśmy się potem oboje, co by było, gdyby... Niepotrzebnie, ale w takiej
sytuacji trudno przestać mówić o tym, co boli.
- Nie wolno zadręczać się tym, co nale\
y ju\
do przeszłości - stwierdził Leo.
- Wiele rzeczy nie wolno - mruknęła.
- Inne sprawy się teraz liczą - powiedział Leo. - Po pierwsze, kuracja odwykowa
twojego ojca. Po drugie, co ju\
się stało - wyrwałaś się z codzienności. Widzę, jak przez ten
tydzień się zmieniłaś. Zupełnie inna z ciebie dziewczyna...
- Chyba tak. Nigdy dotąd nie mieszkałam na ranczu. Podoba rai się tu. Tu panuje
zupełnie inny rytm \
ycia.
- Kiedy całkiem wydobrzejesz, postaramy się, \
ebyś tutaj znalazła dla siebie jakąś
pracÄ™.
- Chcesz się mnie pozbyć ze swojej siedziby? - zapytała ze śmiechem. - A zresztą...
nie zamierzam opuszczać Houston. - Nie dodała, \
e przede wszystkim nie zamierza być tak
blisko Reya, który wyraz
nie jÄ… lekcewa\
y. - Jestem tu dopiero tydzień.
- Nigdy w \
yciu - odparł. Krzywiąc się, dotknął ramienia. - Cholerne byczysko -
szepnÄ…Å‚.
- Dali ci jakieś środki przeciwbólowe?
- Nie. Mam w domu proszki, które za\
yjÄ™ w razie czego. Na razie nie muszÄ™.
- Według statystyki najwięcej wypadków jest na farmach i ranczach.
- Ka\
da praca związana jest z pewnym ryzykiem - powiedział.
Wypiła łyk kawy.
- Wydaje mi się - rzekła - \
e działam na nerwy twemu bratu. Wolałby nie widzieć
mnie tutaj.
- Znam jego podejście do kobiet, ale mam nadzieję, \
e nie bierzesz tego do siebie.
- Staram siÄ™. Mo\
e niedługo humor mu się poprawi.
- Oby... On nie mo\
e się pozbierać po tych prze\
yciach.
- Bardzo ją kochał?
- Jego zdaniem, bardzo - rzekł Leo z westchnieniem. - Ale według mnie bardziej
ucierpiała jego duma ni\
serce. - Umilkł na chwilę. - Nie miałem wyjścia. Specjalnie
zaaran\
owałem tę sytuację, \
eby przekonał się, z kim naprawdę ma do czynienia. I to był
błąd. Fatalny! Nigdy mi tego nie wybaczył. A teraz, ilekroć zwracam uwagę na jakąś kobietę,
usiłuje mi ją odbić...
Głos mu się załamał i Meredith spojrzała w inną stronę.
- Miałam okazję się o tym przekonać - rzekła.
- Nie, nie chodzi o ciebie. Uśmiechnęła się z przymusem.
- Wiem, mnÄ… siÄ™ nie interesuje. I mo\
esz być spokojny, z mojej strony te\
nic mu nie
grozi. Stałam za drzwiami i słyszałam, co mówił do ciebie. Nie podsłuchiwałam, ale mówił
podniesionym tonem, nie sposób było nie słyszeć. Musiałabym być ostatnią idiotką, \
eby w
kimś takim się zakochać.
Leo dostrzegł smutek w jej oczach.
- Jak mogłem do tego dopuścić? - rzekł z poczuciem winy.
- Dobrze się stało. Wiem przynajmniej, \
e nie mo\
na traktować go powa\
nie. A poza
tym nie przyjechałam tu, by szukać mę\
a.
- Rey to nie materiał na mę\
a. Kocham go, ale muszę to stwierdzić. Biedna będzie ta,
która straci dla niego głowę. - Spojrzał na Meredith uwa\
nie. - Nie daj się oczarować.
- To mi nie grozi - oświadczyła. - Nawet gdybym miała u niego szanse.
Wypił do końca kawę i wstał.
- Przebiorę się i wrócę do roboty. Dzięki za pomoc.
Meredith zamierzała udać się do kurnika, by pozbierać jajka. Nie ma prostszego
zajęcia - sięga się do kurzych gniazd i wyciąga jajka, jeszcze ciepłe.
Ale stało się inaczej. Zatrzymała się najpierw pośrodku kurnika, by oczy przywykły
do panującego tam mroku, po czym ruszyła w stronę kurzych gniazd. I wtedy wzrok jej padł
na coś długiego, dropiatego, o błyszczącym języku.
Meredith, dziewczyna z miasta, wrzasnęła, rzuciła koszyk w stronę gada i wybiegła z
kurnika.
Annie porzuciła pranie i wybiegła przed dom, \
eby zobaczyć, co spowodowało taki
tumult.
- Tam jest wielki... czarno - biały wąąą\
! - krzyknęła Meredith, która cała się trzęsła ze
strachu.
- Przy jajkach, jak się domyślam - powiedziała Annie i wytarła ręce w fartuch. - Zaraz
wezmę kij i załatwię sprawę.
- Sama nie mo\
esz tam iść. To zwierzę ma chyba z półtora metra!
- To nie jest grzechotnik - rzekła Annie. - I nie zamierzam go zabić. Wezmę go na ten
kij i zaniosę do stodoły. To po\
yteczne stworzenie, które zjada szczury i \
mije jadowite. Ale
w naszej okolicy sporo jest grzechotników, te są groz
ne i musisz na nie uwa\
ać.
I właśnie wtedy zatrzymała się tu\
obok ciÄ™\
arówka.
- Co się tu dzieje? - zapytał Rey, wyładowując skrzynki z przyczepy.
- WÄ…\
jest w kurniku! - wykrzyknęła Meredith.
- Tak? - zapytał obojętnie.
- Przeniosę go do stodoły - powiedziała Annie.
- Ja się nim zajmę - rzekł Rey. - Boisz się wę\
y? - zapytał kpiąco Meredith.
- Pierwszy raz w \
yciu widziałam takiego wielkiego!
- Zawsze musi być ten pierwszy raz - stwierdził aluzyjnie, zatrzymując wzrok na jej
biuście.
Gdyby spojrzenia podpalały, to spłonąłby na pył - Tymczasem, zdrowy i cały,
skierował swe kroki do kurnika.
Wyszedł po paru minutach - z wę\
em owiniętym wokół obydwu jego ramion.
- Spójrz, nasz znajomy! - wykrzyknął do Annie. - Widzisz tę szramę po ranie, gdy
dostał się do kombajnu?
- Faktycznie - przyznała Annie. - Cześć, stary. - I pogłaskała go pod obrzydliwym
pyskiem.
- Jak mo\
esz go dotykać? - jęknęła Meredith. - Taką paskudę!
- Trzeba jej chyba powiedzieć - zaczęła Annie, spoglądając na Reya pytająco - \
e on
zwykł mieszkać w naszym domu.
- Nie bój się - rzekł Rey, widząc bladą jak płótno twarz Meredith. - Zaniosę go na
strych.
- Nie bój się, dziewczyno. Jeśli go nie sprowokujesz, nic ci złego nie zrobi. Jest
naprawdę łagodny - uspokajała ją Annie. - I dokończ zbierać jajka.
Meredith westchnęła głęboko, przesłała Annie rozpaczliwe spojrzenie i wkroczyła do
kurnika. Skóra jej cierpła, gdy zbierała jajka, szczególnie te, po których ślizgał się wą\
.
Zawsze ju\
kurnik budził w niej będzie lęk. To śmieszne, mówiła sobie w duchu, patrzyła
przecie\
na rannych od pocisków ludzi, na ofiary wypadków, na ró\
ne straszne rzeczy, a
zwykły wą\
budzi w niej takie przera\
enie. Wez
się w garść, dziewczyno!
Wyszła na światło słoneczne z koszem pełnym jaj. Starała się przybrać na twarz
spokojny, Å‚agodny wyraz.
Rey czekał na nią oparty o błotnik cię\
arówki, ze skrzy\
owanymi na piersi ramionami,
z kapeluszem nasuniętym na oczy.
Przez dłu\
szą chwilę nie miała odwagi spojrzeć na niego. A gdy uniosła wzrok,
stwierdziła, \
e on wyglÄ…da bardzo atrakcyjnie.
- Przemogłaś się, wskoczyłaś ponownie na grzbiet konia, który cię poniósł - rzekł. -
Jestem z ciebie dumny.
- Ucieczka niczego nie załatwia - powiedziała.
- A od czego ty uciekasz?
Obiema dłońmi przygarnęła koszyk do piersi.
- Nie musisz się tym interesować - odrzekła z godnością.
- MuszÄ™. Pracujesz u mnie.
- Niedługo przestanę. Tydzień, dwa i wracam do domu.
- Czy\
by? - Odszedł od samochodu i stanął tu\
przed niÄ…, wysoki, kuszÄ…cy. DotknÄ…Å‚
delikatnie palcami jej ust. - Te blizny są jeszcze całkiem świe\
e. Wzięłaś miesiąc urlopu, o ile
siÄ™ nie mylÄ™?
- Tak, ale nie muszę tu siedzieć przez cały czas. [ Pobierz całość w formacie PDF ]