[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Dziewczyno...
On tak zawsze do niej mówił. Poczuła, że zaraz pęknie jej
serce. Jak miała to wytrzymać?
- Jak?!!! - Płakała, wtulając twarz w poduszkę. - Jak mam to
wytrzymać???
%7łałość płynęła z niej strumieniami łez, które znaczyły
policzki i moczyły poduszkę. Jak mogła się tak zakochać? Jak
mogła oddać swoje serce mężczyz
nie, który chyba nie miał
serca! Albo zapomniał, co to znaczy je mieć! Teraz była na
niego wściekła, a jednocześnie kochała go, wciąż go kochała.
Boże... co ma robić, co ma dalej ze sobą robić?!!! Tak bardzo
się starała trzymać w pionie, nosić głowę wysoko, chociaż
słyszała te wszystkie uszczypliwości, rzucane mimochodem,
że stare panny zabierają czyichś mężów, że najpierw jeden,
potem drugi, a może obaj naraz? Zaczepki od samotnych
facetów, którzy w niewybredny sposób proponowali szybki
numerek, bo przecież co jej szkodzi. Pełne potępienia
spojrzenia starszych mieszkanek, które zamiast intere-
sować się wiecznie pijanymi synami, pozostającymi na ich
utrzymaniu, widzą u innych tylko to, co chcą widzieć. Ale ona,
Monika, starała się być ponad to. Ewka i Sylwia twardo przy
niej stały, zyskała także zupełnie nieoczekiwanego sojusznika
w osobie matki. I co z tego, skoro wystarczyło jedno słowo, a
rozsypała się jak domek z kart. Na zewnątrz silna, w środku
słaba i bezbronna. Przez niego! Wszystko w niej drżało, czuła
się słaba, jak nigdy wcześniej. Przeklinała dzień, w którym
zawitał do jej miasteczka.
Płacząc i bijąc się z myślami, nie słyszała pukania do drzwi.
Dopiero gdy znalazła się w silnych objęciach, zorientowała się,
że nie jest sama.
- Nie płacz, Moni. Błagam... Kurwa, zabiłbym siebie i jego za
to wszystko...
Grzesiek trzymał ją w objęciach i starał uspokoić. A ona...
Wreszcie tamy puściły. I płakała, wyrzucając cały swój żal,
tęsknotę, niespełnione marzenia, oczekiwania, przeszłość i
teraz
niejszość. Jej dzieciństwo, brak ciepła rodzinnego, jej
pierwszą miłość, która ją zdradziła, jej dojrzałą miłość, która
uciekła. Czy była przeklęta? Skażona? Co zrobiła???
- To nie ty. To nie twoja wina - szeptał Grzesiek, głaszcząc jej
wstrząsane łkaniem plecy. -To my, ten świat, ludzie. Ty nie
jesteś niczemu winna. Jesteś ofiarą w tym wszystkim. Monika!
- Ujął jej twarz w dłonie i zmusił, aby na niego spojrzała. - To
my jesteśmy nic niewarci. Ty za-
wsze byłaś sobą. To ja się ugiąłem. A on... - Zacisnął zęby. -
Jest skończonym idiotą!
- Mam tego dość. Muszę coś zrobić, bo oszaleję.
- Wiem. Czułem dokładnie to samo. To, co było, jest już za
nami. Chyba czas, aby zająć się przyszłością. I aby to zrobić,
powinnaś stąd wyjechać. To miejsce nakłada na nas okowy.
Kajdany. Ta eklektyczna swojskość jest niczym innym jak
więzieniem. Już dawno to odkryłem.
- Ja też. Ale nie zostawię matki.
- Monika - powiedział, patrząc jej w oczy -twoja matka jest
bardzo silną kobietą. Poradzi sobie. A ty zacznij myśleć o
sobie. Tylko o sobie.
- Pewnie masz rację... - szepnęła, ocierając mokre policzki. -
Przepraszam za ten występ.
- Za każdym razem, gdy widzę łzy w twoich oczach, mam
ochotę urwać sobie ten durny łeb.
- Też wiele razy miałam na to ochotę. Grzesiek się
uśmiechnął.
- Pięknie wyglądasz. Masz śliczne włosy.
- Teraz wyglądam jak ofiara przemocy domowej - mruknęła.
- I tak pięknie. Czemu chciałaś się ze mną spotkać?
- Muszę ci coś opowiedzieć. To dotyczy twojego ojca i mojej
matki.
Mężczyzna spojrzał na nią zaskoczony.
- Jest coś, co ich dotyczy? - zapytał. -1 to bardzo dużo.
Gdy opowiadała mu historię ich rodziców, nie przerywał,
tylko słuchał. Jego twarz przypominała maskę, wszystkie
uczucia schował chyba głęboko w środku, bo nawet
najmniejszy grymas nie zmienił wyrazu jego oblicza. Monika
skończyła i rozłożyła dłonie.
- Byliśmy skazani na porażkę. Po tym, co zrobili nasi
rodzice... Nie mieliśmy szansy, Grzesiu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]