[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wszystkie przepuścił do ostatniego grosza - i zwrócił się do mnie po nowe. Przed łaty spotkał w porcie Guaymas Sternaua, Mariana, dwóch
Niemców nazwiskiem Unger i dwóch Indian, z których jeden zwie się Bawole Czoło, drugi zaś Niedz
wiedzie Serce. Ponadto były z nimi dwie
dziewczyny - siostra Bawolego Czoła i Emma, córka Pedra Arbelleza, hacjendera w del Erina.
Osoby te chciały się dostać morzem do Acapulco. Nie znały kapitana. Przyjął wszystkich na swój statek, aby ich zawiez
ć do tego portu. Na
statku związał całe towarzystwo. Od dziewcząt dowiedział się, \
e uszli szczęśliwie z rąk Verdoja, któremu polecił ich zabić. Pierwszego wieczora
podró\
y, gdy wszyscy byli pogrÄ…\
eni we śnie, a na pokładzie przechadzał się tylko jeden wartownik, Landola podło\
ył lont pod ładunek prochu,
mieszczący się na statku, i po kryjomu odjechał na małej łódeczce. Statek wyleciał w powietrze i poszedł na dno, zatapiając załogę i podró\
nych.
Kapitan przekonał się o tym naocznie. Nikt nie uszedł z \
yciem. Przez ten śmiały czyn Landoli jesteśmy wolni od wszelkich trosk. Postaram się
wrócić jeszcze przy okazji do tego tematu.
Twój brat Gasparino Cortejo.
Josefa wypuściła list z ręki. Była trupio blada. Nie wiadomo czy ze strachu, czy z radości.
- A więc zginęli wszyscy! O Dios! A więc i on! - triumfowała.
- On? Kto taki?
- Prawdziwy Alfonso, zwany Marianem.
- Tak. Pozbyliśmy się ich na zawsze. Myśl o nich nie dawała mi spokoju. Teraz ju\
nareszcie nie mam się czym martwić. Mogę przystąpić do
realizacji moich planów.
- Twoich planów?
Cortejo uderzył się w piersi.
- Milczałem dotychczas, ale dzisiaj wyjawię ci wszystko. Jak ci wiadomo, mamy teraz dwóch prezydentów. Ale tak długo trwać nie mo\
e, kraj
wymaga jednolitego rzÄ…du. Musi znalez
ć się więc człowiek, który posiadłby środki do przekupienia swych przeciwników. Zostanie prezydentem i
będzie rozporządzał wszystkimi bogactwami kraju. Tym zaś człowiekiem będę ja.
- Ty? - Josefa nie ukrywała zdumienia.
- Tak, ja! Mo\
e cię to dziwi? Bratanka swego uczyniłem hrabią Rodrigandą, brata zarządcą jego majątków. Fortuna Rodrigandów warta jest
miliony. Czy mam odejść z pustymi rękami? Nie, muszę zatrzymać ich meksykańskie posiadłości. Przedstawiają wartość ośmiu milionów pesos.
PertraktujÄ™ ju\
od dawna z Panterą Południa. Za milion mogę rozporządzać nim i jego ludz
mi. Mamy się spotkać w tych dniach. Mo\
e przybędzie
nawet dziś wieczorem. Zwolennikami jego są wszyscy mieszkańcy gór oraz wolni Indianie z Południa. Kiedy dam mu milion, rozpocznie werbunek
i zjawi się w mieście na czele ponad dziesięciu tysięcy ludzi. Benito Juarez zostanie schwytany i zabity. Z pozostałymi pójdzie jak z płatka.
Oczy Josefy płonęły zachwytem.
- Z
nię chyba! Ja, Josefa Cortejo, od której inni odsuwają się dumnie, mam zostać córką prezydenta, pierwszą damą tego kraju! Och, poka\
Ä™ ja
tym wszystkim, którzy teraz wyobra\
ajÄ… sobie, \
e stoją nade mną! Zapłacą mi za swoją pychę wszyscy, wszyscy!
Cortejo patrzył na nią z dumą.
- Taką ciebie lubię słuchać i oglądać. Wtedy wiem, \
e płynie w tobie krew Cortejów. Nasz ród zawsze pognębiał naszych władców i mścił się na
ciemiÄ™\
cach. Kim jest mój brat, kim fałszywy Rodriganda wobec mnie i ciebie? Będę panem kraju. Stworzę z Meksyku dziedziczne królestwo,
jedynym kandydatem na mÄ™\
a dla ciebie będzie potomek królewskiego rodu.
- Ach, gdyby się tak stało! A więc chodzi o milion?
- Tak, o okrągły milion.
- Skąd wziąć tę ogromną sumę, zanim przyznane mi zostaną meksykańskie posiadłości Rodrigandów?
- Sprzedam jedną z nich w imieniu właściciela albo, co będzie znacznie mniej kłopotliwe i prostsze, daruję Panterze Południa. Decyduję się na
wszystko, gdy zniszczyliśmy wrogów.
- Ale czy naprawdÄ™ nie ma ju\
nikogo, kto mógłby wykryć, ze Alfonso nie jest prawdziwym synem hrabiego Rodrigandy?
- Nie boję się nikogo z tych, którzy pozostali przy \
yciu.
- A Roseta de Rodriganda, obecna pani Sternau?
- Otrzymała cały przypadający jej spadek i jest nieszkodliwa.
- A kapitan Enrique Landola, który zna tajemnicę?
- Otrzymuje od nas pieniądze i dlatego będzie milczał. Równie\
nic nie znaczÄ… Arbellez i Maria Hermoyes.
- A więc nie mamy się kogo obawiać. Ale gdybym mogła się zemścić na Amy Dryden, byłabym jeszcze bardziej szczęśliwa.
- Mo\
e i to siÄ™ uda. Mam nadziejÄ™, \
e nic nie zamyślasz, nie naradziwszy się przedtem ze mną. Teraz wiesz o wszystkim. Muszę iść do
prezydenta. Im bardziej wkupię się w jego łaski, tym mocniej będę go póz
niej trzymał w garści. Adios, moja córko!
- Adios, ojcze!
Cortejo ucałował Josefę, a ona jego. Od lat nie okazywali sobie takich czułości. Gdy odszedł, Josefa podbiegła do lustra i zaczęła się w nim
przeglądać, jak gdyby sprawdzając, czy jest wystarczająco piękna na córkę prezydenta albo króla. Podczas gdy tak się mizdrzyła przed lustrem, ktoś
zapukał cicho do drzwi. W drzwiach zjawiła się Metyska, która słu\
yła obecnie u Amy Dryden.
- Ach! - Josefa uśmiechnęła się cierpko. - Nareszcie! Myślałam, \
e ju\
zapomniałaś, na czyich jesteś usługach. Czy dowiedziałaś się o czymś
wa\
nym?
- O tak, o czymÅ› bardzo wa\
nym, seniorita - odpowiedziała piękna łotrzyca.
- Opowiadaj!
Dziewczyna usiadła bezceremonialnie w hamaku.
- No więc? - zapytała Josefa niezbyt \
yczliwym tonem, porównanie bowiem swojej urody z pięknością dziewczyny popsuło jej humor.
- Mam nadziejÄ™, \
e mnie seniorita dobrze wynagrodzi, przynoszę bowiem dwie niesłychanie wa\
ne nowiny. Pedro Arbellez był dziś u nas.
- Hacjendero? - zdumiała się Josefa.
- Tak. Był równie\
u najwy\
szego sędziego, który mu nawet zaproponowałaby u niego zamieszkał.
- Matko Boska! Co to znaczy?
- Niewiele. Słyszałam wszystko, byłam bowiem w pokoju miss Amy, gdy Arbellez jej o tym opowiadał. Przywiózł najwy\
szemu sędziemu [ Pobierz całość w formacie PDF ]