[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Jak innych? - wyszeptała ze zgrozą dziewczyna.
- A pewnie! Den ci nie mówił, że lubimy zapraszać
gości? - uśmiechnęła się jadowicie.
- I zabijacie ich?! Zabijacie ludzi, którym ofiarujecie
gościnę?
- Z czegoś trzeba żyć, nie? Tylko nie wszystkich się
da. Ja mam nosa i wiem, których nie będą szukali. Nie
trzeba głupio narażać domu. Ale jak zobaczyłam, że ten
twój chłop ma dziurę od kuli, to od razu wiedziałam, że
macie jakieś krzywości z władzą i pewnie się nikomu nie
zwierzaliście, gdzie jedziecie. Najlepiej, jakby się sam wy�
kończył, od gorączki. A
atwiej by było chłopakom z tobą
pogrywać. Trudno, masz jeszcze chwilę, żeby wziąć się
w garść, bo będziesz musiała ładnie się postarać.
- A po kiego mam czekać? - Nathan był wyraz
nie
rozczarowany.
- Spokojnie, synku. Jak tylko Den zejdzie i się z nią
zabawi, będzie twoja kolejka.
- Mama, jak rany, czy on zawsze musi pierwszy
kłaść na wszystkim łapę? W zeszłym miesiącu zagar�
nął to piękne meksykańskie siodło. To twój pieszczoch
i pozwalasz mu brać wszystko.
- Zamknij jadaczkę! - ofuknęła go matka. - Dobrze
wiesz, że on jest w prawie. Pierwszy ją zobaczył i przy�
prowadził tutaj i tak się na nią napalił, że od razu za�
mówił sobie pierwszą kolejkę.
Victoria wpatrywała się w panią Miles osłupiała,
niezdolna wykrztusić słowa. Ciągle jeszcze nie mogła
uwierzyć, że ta serdeczna, uczynna kobieta może naj�
spokojniej w świecie wydawać ją na pastwę swoich sy�
nów.
- Chcesz powiedzieć, że... - z przerażenia rwał się
jej głos - ...że pozwolisz im mnie zgwałcić?
Uśmiech troskliwej mamusi był zimny i bezduszny.
- Taki nasz babski los, kochana.
- Ale jak możesz? Sama jesteś kobietą! I matką!
- Co ja poradzę, że im wpadłaś w oko? - powie-
działa gospodyni, wzruszając ramionami. - Jak się ra�
no kąpałaś, to za cholerę ich nie mogłam upilnować,
tak się gapili przez tę szparę. A ze mnie dobra matka.
Jak synki chcą, to wszystko musi być. Nie myśl sobie,
gorsze rzeczy robiłam, żeby tylko chłopaki były szczę�
śliwe i nie poszły z domu.
Victoria zadrżała ze zgrozy. Ta kobieta była wcielo�
nym złem. Jak mogła dać się nabrać na jej dobrodusz-
ność? Jak strasznie była łatwowierna! Bezradna i prze�
rażona chorobą Slatera, z ufnością przyjęła pomoc, nie
zwracając uwagi na podejrzane oznaki.
Pani Miles dostrzegła jej mimowolny dreszcz i za�
śmiała się złowieszczo.
- Nie martw się - pocieszyła ją obłudnie. - Nie za�
bijemy cię, nawet jak chłopcy się tobą znudzą. Taka śli�
cznotka jak ty to prawdziwy skarb. Każdy chłop, któ�
rego tu zwabimy, z ochotą wez
mie cię do łóżka.
Tym razem lęk ustąpił przed zimną wściekłością.
Dziewczyna wyprostowała się dumnie, patrząc swojej
przeciwniczce prosto w oczy.
- Jeśli myślisz, że będą mnie mieli, to grubo się my�
lisz - powiedziała twardo i nieulękle. - Są gorsze rze�
czy niż śmierć.
- No chyba! Już Den będzie wiedział, jak cię wytre�
sować. Będziesz mu jadła z ręki, prędzej czy póz
niej.
- Niedoczekanie! Spróbujcie mnie tylko tknąć, a po�
żałujecie!
- Mocne słowa, damulko.
- To nie tylko słowa. Wiecie, kogo zabiliście? Kapi�
tana Slatera, teksańskiego zwiadowcę! Wojsko nie spo�
cznie, dopóki nie odszuka jego morderców. Dotychczas
wam się udawało, ale teraz was dopadną!
- Ehe, gadaj zdrowa - prychnął Nathan. - Jak on
jest teksański zwiadowca, to ja jestem generał Jackson!
- Ciekawe - dobiegł ich nagle kpiący głos. - Nie
wiedziałem, że Stonewall Jackson jest tak obrzydliwy
i głupi.
Jak na komendę odwrócili się i spojrzeli w górę. Sla�
ter stał w połowie schodów. Twarz miał upiornie bladą
i jedną ręką kurczowo ściskał poręcz, ale drugą ze
śmiercionośnego colta celował prosto w panią Miles.
- Slater! - krzyknęła Victoria bez tchu.
- Co, kochanie? - uśmiechnął się. - Chyba nie my�
ślałaś, że dam się zabić takiej nędznej kreaturze, nawet
na łożu boleści?
- Powinnam wiedzieć... - westchnęła dziewczyna
z ogromną ulgą.
- A teraz, synku - głos mężczyzny miał twardość
stali - jeśli nie chcesz, żebym zrobił krzywdę twojej
ukochanej mamusi, puść pannę Stafford.
- Mamo? - młody człowiek spojrzał niepewnie na
matkę. Broda zaczęła mu drgać, jak dziecku, które za�
raz się rozpłacze.
Pani Miles zimno popatrzyła w oczy Slatera.
- Zrób to, Nate.
- Mądra decyzja.
Uścisk zelżał i Victoria wyrwała się błyskawicznie.
Korzystając z zaskoczenia, dopadła karabinu Slatera,
stojącego w kącie, sprawdziła, czy jest naładowany,
i wycelowała go w Nathana, przezornie usuwając się
z linii ognia. Choć jakimś cudem choremu udało się za�
strzelić Dennisa, wiedziała, że nie będzie w stanie dłu�
go trzymać tych dwojga na muszce. W każdej chwili
mógł zemdleć.
- A
ebska z ciebie dziewczyna - stwierdził z uzna�
niem, błogosławiąc w duchu jej zimną krew.
- Gdzie Dennis? - w głosie pani Miles pojawił się lęk.
- Jeśli masz na myśli tego słodkiego chłoptysia, któ�
rego posłałaś, by mnie zabił, to leży na podłodze z kulą
między oczami - wyjaśnił uprzejmie Slater.
- Nie! Niee! - krzyknęła rozpaczliwie. - Tylko nie
mój chłopak! Nie Denny!
Zaskoczyła ich, jednym skokiem rzucając się do sto�
jaka z bronią. Błyskawicznie przyłożyła strzelbę do ra�
mienia i wycelowała w Slatera.
Victoria była zbyt oszołomiona, by zrobić cokol�
wiek, ale w ułamek sekundy póz
niej, widząc, że Slater
się waha, strzeliła. Huk wystrzału zmieszał się z jękiem
pani Miles, która padając, zdążyła jeszcze nacisnąć
spust. Kula uderzyła w stopień poniżej Slatera.
Cała trójka zamarła, wpatrując sie w znieruchomiałe
ciało. Pierwszy ocknął się zwiadowca.
- Wielki Boże - Victoria ledwie dosłyszała jego głos.
Patrzył prosto na nią. - Uratowałaś mi życie. Wahałem
się. Nigdy nie strzelałem do kobiety.
Krew odpłynęła dziewczynie z twarzy. Oczy miała
ogromne, przerażone.
- Ja też - wyszeptała ze ściśniętym gardłem.
Powoli zszedł ze schodów i otoczył ją ramieniem.
Przytuliła się do niego z wdzięcznością. Czuła mdlący
ucisk w żołądku. Wiedziała, że nigdy nie zapomni
oszalałych oczu tej kobiety, podnoszącej broń do strza�
łu, ani czerwonej plamy rozkwitającej na jej piersi, kie�
dy osuwała się na podłogę. Zabiła człowieka. Wstrząs�
nęły nią dreszcze. Opiekuńcze ramię objęło ją mocniej.
Mężczyzna czule musnął wargami jej włosy.
- Wszystko będzie dobrze - szepnął.
- Mamo? - odezwał się wreszcie Nathan. - Mamo? -
zawołał cicho i rzucił się na leżącą bez ruchu postać. -
Nie, mamo, nie, nie możesz mnie opuścić! - zawodził,
szarpiąc bezwładne ciało. - Co teraz zrobię? Co ja zrobię?
Slater patrzył na tę scenę z mieszaniną niesmaku i li�
tości. Podszedł, wyjął strzelbę ze sztywniejących rąk pani [ Pobierz całość w formacie PDF ]