1. Kraina cienia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Bo jest ksiądz taki miły.
- Przepraszam. - Po głosie poznałam, że mówił poważnie. -
Ja... tak, rzeczywiście odczuwam bóle w żebrach. Och, Susan�
nah. Słyszałaś nowiny?
- Które? To, że wybrano mnie na wiceprzewodniczącą klasy,
czy to, że rozwaliłam szkołę wczoraj w nocy?
185
- Nic z tego. U Louisa Stevensona zwolniło się jedno miej�
sce dla Bryce'a. Przeniesie się tam, jak tylko będzie w stanie cho�
dzić.
- Ale... - To żałosne, wiem, ale poczułam się skonsterno�
wana. - Ale Heather odeszła. Nie musi się przenosić.
- Heather mogła odejść - powiedział łagodnym tonem oj�
ciec Dominik - ale jej pamięć trwa wśród tych, których... do-
tknęłajej śmierć. Nie możesz chyba mieć do chłopaka pretensji
o to, że chce zacząć od nowa w innej szkole, gdzie nikt nie bę�
dzie szeptał za jego plecami?
Ja na to, bez specjalnego entuzjazmu, myśląc o miękkich ja�
snych włosach Bryce'a:
- Pewnie nie.
- Podobno do poniedziałku dojdę do siebie na tyle, że będę
mógł wrócić do pracy. Czy możemy się spotkać w moim gabi�
necie?
- Pewnie tak - odparłam z równym zapałem co poprzednio.
Ojciec Dominik zdawał się tego nie zauważać.
- Do zobaczenia zatem - powiedział. Zanim odłożyłam słu�
chawkę, usłyszałam jeszcze, jak mówi: - Och, Susannah. Po�
staraj się w międzyczasie nie rozwalić tego, co zostało ze szkoły.
- Ha, ha - mruknęłam i rozłączyłam się.
Siedząc na ławie przy oknie, oparłam podbródek na kolanach
i zapatrzyłam się na krzywiznę zatoki po drugiej stronie doli�
ny. Słońce zachodziło powoli. Mój pokój opromieniło złoto-
-czerwone światło, a niebo wokół słońca wydawało się pasiaste.
Kolorowe chmury - niebieskie, fioletowe, czerwone i pomarań�
czowe - wyglądały jak wstążki, które widziałam kiedyś powie�
wające na majowym palu podczas renesansowego jarmarku.
Przez otwarte okno wpadał zapach morza. Nadmorska bryza
niosła wysoko na wzgórza, tam, gdzie siedziałam, słony aro�
mat.
186
Zastanawiałam się, czy Jesse też tak siedział w oknie, wdy�
chając zapach oceanu, zanim umarł. Zanim, czego byłam pew�
na, kochanek Marii de Silvy, Felix Diego, zakradł się do pokoju
i zabił go.
Jakby czytając w moich myślach, Jesse zmaterializował się
o kilka kroków ode mnie.
- Rany! - zawołałam, przyciskając rękę do serca, które biło tak
mocno, że bałam się, że eksploduje. - Czy ty musisz to robić?
Opierał się nonszalancko o słupek przy moim łóżku.
- Przykro mi - powiedział. Ale widać było, że to nieprawda.
- Słuchaj, jeśli mamy, w pewnym sensie, mieszkać razem,
musimy wypracować pewne zasady. A zgodnie z zasadą numer
jeden nie możesz mnie w ten sposób zaskakiwać.
- A jak mam dawać znać o swojej obecności? - zapytał Jesse
ze śmiejącymi się oczami.
- Nie wiem. Czy mógłbyś, na przykład, brzęczeć łańcucha�
mi?
Pokręcił głową.
- Nie sądzę. Jaka byłaby zasada numer dwa?
- Zasada numer dwa... - Głos mi zamarł, kiedy tak na niego
patrzyłam. To nie w porządku. Naprawdę nie. Zmarli faceci nie
powinni być tacy przystojni jak Jesse, którego twarz opromie�
niało w tej chwili zachodzące słońce, uwydatniając jej regular�
ne rysy...
Uniósł brew, tę z blizną.
- Coś nie tak, querida? - zapytał.
Popatrzyłam na niego uważnie. Było jasne, że nie zdaje sobie
sprawy, że wszystko wiem. Chciałam go o to zapytać, ale właś�
ciwie nie chciałam się niczego dowiadywać. Coś trzymało
Jessego na tym świecie, nie dając mu przejść do tego, do któ�
rego należał, a to coś, jak przeczuwałam, wiązało się bezpośred�
nio ze sposobem, w jaki umarł. Ponieważ jednak wyraznie nie
187
zależało mu na tym, żeby o tym dyskutować, uznałam, iż to nie
mój interes.
Coś takiego zdarzyło mi się po raz pierwszy. Zazwyczaj nie
mogłam opędzić się od duchów, które domagały się mojej po�
mocy. Ale nie Jesse.
Przynajmniej na razie.
- Pozwól, że cię o coś zapytam - odezwał się Jesse tak nie�
spodziewanie, że przez chwilę myślałam, że czyta w moich my�
ślach.
- O co? - zapytałam ostrożnie, odrzucając magazyn i wstając.
- Zeszłej nocy, kiedy ostrzegłaś mnie przed pójściem do
szkoły, ponieważ zamierzałaś odprawić egzorcyzmy...
Otworzyłam szeroko oczy.
- Tak?
- Dlaczego mnie ostrzegłaś?
Roześmiałam się z ulgą. Tylko o to mu chodzi?
- Ostrzegłam cię, bo gdybyś się tam zjawił, wessałoby cię do
innego świata jak Heather.
- Ale czy to nie byłby doskonały sposób, żeby się mnie po�
zbyć? Miałabyś pokój dla siebie, dokładnie tak, jak sobie życzysz.
Popatrzyłam na niego przerażona.
- Ale to byłoby... to byłoby nieuczciwe!
Uśmiechnął się.
- Rozumiem. Wbrew zasadom?
- Owszem - odparłam. - Pewnie, że tak.
- A więc ostrzegłaś mnie... - zrobił krok w moją stronę -
...ponieważ odrobinę mnie polubiłaś?
Poczułam ze zgrozą, że się czerwienię.
- Nie. Nic podobnego. Próbuję po prostu postępować zgod�
nie z zasadami. Które ty złamałeś, nawiasem mówiąc, budząc
Dawida.
Jesse podszedł o krok bliżej.
188
- Musiałem. Powiedziałaś, że nie mogę sam przyjść do szko�
ły. Jaki miałem wybór? Gdybym nie wysłał ci brata na pomoc -
stwierdził - byłabyś w tej chwili odrobinę nieżywa.
Zdawałam sobie, niestety, sprawę, że ma rację. Nie miałam
jednak zamiaru przyznawać mu tego.
- A skąd. Panowałam nad wszystkim. Ja...
- Nad niczym nie panowałaś - zaśmiał się Jesse. - Wpako�
wałaś się tam bez żadnego planu, bez jakiegokolwiek...
- Miałam plan. - Zrobiłam jeden zamaszysty krok w jego
stronę i nagle stanęliśmy praktycznie nos w nos. - Kim ty je�
steś, żeby twierdzić, że nie miałam planu? Robię to od lat, rozu�
miesz? Od lat. I nigdy nie potrzebowałam pomocy. Od nikogo.
A na pewno nie od kogoś takiego jak ty.
Przestał się nagle uśmiechać. Na jego twarzy malowała się
wściekłość.
- Takiego jak ja? Jak ty mnie nazwałaś? Od kowboja?
- Nie. Od kogoś, kto jest martwy.
Jesse drgnął, jakbym go uderzyła.
- Ustalmy, że zgodnie z zasadą numer dwa ty się nie wtrą�
casz w moje sprawy, a ja w twoje - powiedziałam.
- Zwietnie-odparł Jesse krótko.
- Zwietnie - powtórzyłam. - I dziękuję.
Nadal był wściekły. Zapytał nadąsanym głosem:
- Za co?
- Za uratowanie mi życia.
Gniew natychmiast zniknął z jego twarzy. Przestał marszczyć
brwi.
A potem wyciągnął ręce i położył je na moich ramionach.
Gdyby wbił we mnie widelec, chyba nie byłabym taka zdu�
miona. Przyzwyczaiłam się do radzenia sobie z duchami za po�
mocą pięści, ale nie przyzwyczaiłam się do tego, że patrzą na
mnie tak, jakby... jakby...
189
Cóż, jakby chciały mnie pocałować.
Zanim jednak zdążyłam zastanowić się, co dalej - zamknąć
oczy i poddać się jego woli czy też powołać na zasadę numer [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia ^ pobieranie ^ pdf ^ download ^ ebook

Odnośniki