[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Kurzu i brudu mamy tu w wykopie tyle, \
e przywykłem, a co do wilgoci, to cały
dzień słoneczko mnie przygrzewało, wilgoć w ka\
dej postaci będzie miłą odmianą -
wyszczerzył zęby.
Ruszyłem szybkim krokiem na miejsce spotkania. - Polujemy na tego gościa - podałem
mu fotografiÄ™ Vytautasa. - Przypuszczalnie siedzi gdzieÅ› w PÅ‚ocku. DziÅ› zastawiamy na
niego pułapkę.
62
ROZDZIAA
JEDENASTY
KRÓLIK W SKRZYNI * NA CZATACH * KRYJÓWKA LITWINA * Å›ELAZNA
SKRZYNIA
Nadkomisarz czekał ju\
przy wejściu na rynek. Przedstawiłem mu studenta. Skrzywił
siÄ™ lekko.
- No có\
- mruknął - młody, wysportowany, mo\
e siÄ™ przyda...
Demonstracyjnie podeszliśmy do skrzyni stojącej pośrodku skwerku.
Uniosłem wieko. Na wierzchu le\
ała kartka papieru. Obok niej z piachu sterczały uszy
jakiegoÅ› pluszowego zwierzaka.
- PodÄ…\
aj za białym królikiem - odczytałem.
Piotrek chciał dotknąć maskotki, ale powstrzymałem go gestem.
- Ten facet mógł tam wsadzić granat - ostrzegłem.
Policjant wyjął mały wykrywacz metali do rewizji osobistych i przesunął nad piachem.
- Cztery metalowe punkty układające się w prostokąt - powiedział.
- To raczej nie jest bomba...
Delikatnie nakłułem piasek no\
em, a potem ostro\
nie rozgrzebałem. Królik ozdobną
tasiemką był połączony ze starą księgą, zawiniętą w plastyk. To okucia na rogach
zasygnalizował wykrywacz. Otrzepałem pokrowiec z piachu.
- To chyba ta zaginiona Biblia - zauwa\
ył nadkomisarz. - Podło\
ył ją, zanim wysłał
list, bo skrzynia przez cały czas była pod obserwacją - mruknął...
Na ksiÄ…\
ce le\
ała kolejna kartka.
- Mam nadziejÄ™, \
e oka\
ecie siÄ™ ludz
mi honoru i zostawicie mi to, o co prosiłem -
przeczytałem.
- Oka\
emy się? - policjant miał minę, jakby ugryzł cytrynę. - Jakoś nie jestem
przekonany...
- Bo ja wiem? - zadumałem się. - Jak do tej pory, gra w miarę czysto... Choć kradnie.
- A gdyby to zostawić, a potem go złapać? - zapytał student. - To chyba byłby
usprawiedliwiony fortel?
- Taki zamiar mieliśmy od początku - wyjaśnił funkcjonariusz.
- Dobra. Plan A.
Poło\
ył w skrzyni kartkę i umieścił niewielki aparacik.
- Czujnik ruchu - wyjaśnił. - W nocy mo\
e być ciemno... A kto wie, ile czasu
będziemy musieli popilnować tej paki...
Opuściliśmy rynek, ale zaraz bocznym zaułkiem dotarliśmy do równoległej uliczki.
Policjant otworzył kluczem starą bramę, przebiegliśmy jakieś podwórze i przez
częściowo zabite dechami okno dostaliśmy się do zrujnowanej kamieniczki. Z jej okien
mieliśmy idealny widok na skwer i skrzynię. Na starą, zjedzoną przez korniki podłogę
rzuciliśmy matę izolacyjną i przystąpiliśmy do obserwacji.
- A nie mówiłem, \
e będzie brudno i du\
o kurzu? - \
artowałem ze studenta.
- A wilgoć? Dlaczego mimo obietnic nie ma ani kropli?
Powoli spowa\
nieliśmy.
- Nie da się wykluczyć, \
e podejdzie do skrzyni w przebraniu - powiedział
nadkomisarz. - Albo \
e da jakiemuś dzieciakowi 10 złotych, \
eby przyniósł mu tę kartkę.
Przez skwer przechodzili ró\
ni ludzie, jakieś kobiety z dziećmi, staruszek o lasce, nikt
jednak nie zbli\
ał się do pudła.
- To nielogiczne - mruknÄ…Å‚ Piotrek. - Przecie\
tam nie da się podejść bez zwrócenia na
63
siebie uwagi. To zwyczajnie niemo\
liwe. Musiałby chyba rzucić pęczek świec
dymnych... Inaczej nie da przecie\
rady.
- Chyba \
e w czapce niewidce - zauwa\
yłem. - Podobno Japończycy ju\
nad takim
kamufla\
em pracujÄ….
- Spokojnie, nawet jeśli go nie zobaczymy, to przecie\
pokrywę skrzyni będzie musiał
podnieść - policjant uspokoił naszą rozgorączkowaną wyobraz
niÄ™.
Nieoczekiwanie w jego kieszeni coś zapikało.
- Czujnik ruchu - powiedział podniecony. - Sygnalizuje coś.
Popatrzyłem na stojące na skwerze pudło. Wokoło było pusto. Wzruszyłem
ramionami.
- Ale tam nikogo nie ma.
- Nawet niewidzialnego, bo klapa się nie podniosła - filozofował młody archeolog.
- Mo\
e wysłał, ja wiem, tresowanego zwierzaczka, który wlazł jakąś dziurą do środka?
- zamyśliłem się. - Ale chyba byśmy zauwa\
yli.
Czujnik przestał brzęczeć.
- Mo\
e piach osiadał po wyjęciu ksią\
ki? - zasugerowałem.
- Mo\
e - kiwnął głową policjant.
Ale po jego minie widać było, \
e ma straszną ochotę zajrzeć do skrzyni. Powoli
nadszedł wieczór. Wysłaliśmy studenta do sklepu po prowiant. Zjedliśmy kolację.
Zapadła noc. Latarnie oświetlały placyk.
- Teraz pewnie uderzy - mruknÄ…Å‚ nadkomisarz. - Najpierw zgasi latarnie, potem siÄ™
podkradnie.
- To mo\
e mu się udać - zaniepokoił się Piotrek. - Po ciemku go nie zauwa\
ymy.
Czujnik nas ostrze\
e, ale zanim zbiegniemy na dół...
- Nic mu to nie da - wskazałem torbę z noktowizorami. - Przewidzieliśmy i to -
dodałem dumnie.
Spaliśmy na zmianę po trzy godziny. Powoli wstał świt. Piąta rano. Kolejna zarwana [ Pobierz całość w formacie PDF ]