[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wyprowadzenia dziecka poza teren hotelu bez wiedzy rodziców - najgorszą, która
zdarzyła mi się choćby dzisiaj - to się grubo, grubo mylił. Rany boskie, niecałe
dwadzieścia cztery godziny temu kobieta nie\
yjąca od blisko stu lat trzymała mi nó\

na gardle w mojej własnej sypialni. Czy on naprawdę myślał, \
e reprymenda Caitlin
zrobi na mnie wra\
enie?
- No, dalej - zachęciłam. - A kiedy jej to powiesz, nie zapomnij dodać, \
e twój
brat po raz pierwszy w \
yciu świetnie się bawił.
Nacisnęłam guzik, zasuwając okno, ale Paul wsadził rękę do środka, kładąc
palce na szybie. Puściłam guzik. Chciałam, \
eby sobie poszedł, a nie \
eby został
kaleką do końca \
ycia.
- Taak - powiedział. - Chciałem cię o coś zapytać. Jack twierdzi, \
e
powiedziałaś mu, \
e jest medium.
- Mediatorem - sprostowałam, zanim zdołałam się powstrzymać. No, to na
tyle, jeśli chodzi o utrzymanie przez Jacka tej sprawy w tajemnicy, o co go prosiłam.
Kiedy ten dzieciak się nauczy, \
e opowiadanie o tym, jak rozmawia z duchami, nie
jest sposobem na pozyskanie przyjaciół?
- Mniejsza o to - mruknął Paul. - Przypuszczam, \
e \
artowanie z kogoś
zaburzonego umysłowo jest twoim zdaniem zabawne.
Nie wierzyłam własnym uszom. To było jak scenka z telewizyjnego show.
- Nie uwa\
am, \
eby twój brat był zaburzony umysłowo - oznajmiłam.
- Och, naprawdę? - Paul zrobił mądrą minę. - Powiedział ci, \
e widzi
zmarłych, a ty myślisz, \
e ma równo pod sufitem?
Pokręciłam głową.
- Mo\
e Jack widzi zmarłych ludzi, Paul. Nigdy nie wiadomo. Nie mo\
na
udowodnić, \
e ich nie widzi.
Och, genialna argumentacja, Suze. Gdzie do diabła jest Z
piący? No, przyjdz
\
e
wreszcie. Zabierz mnie stąd.
- Suze. - Paul był wyraz
nie rozbawiony - Błagam. Martwi ludzie? Naprawdę w
to wierzysz? Naprawdę wierzysz, \
e mój brat mo\
e widzieć zmarłych i jeszcze z nimi
rozmawiać?
Słyszałam dziwniejsze rzeczy, pomyślałam. Zerknęłam na Z
piącego. Caitlin
uśmiechała się do niego, potrząsając blond grzywą a la Jennifer Aniston. Och, mój
Bo\
e, dość tego flirtowania.
Umów się z nim po prostu i to zaraz, \
ebyśmy mogli wreszcie pojechać do
domu...
- Taak, có\
, nie powinnaś go zachęcać - powiedział Paul. - To najgorsze, co
mo\
na zrobić, zdaniem lekarzy.
- Taak? - Zaczynałam mieć tego stanowczo dość. Co ten Paul Slater wiedział?
Tylko dlatego, \
e jego ojciec zajmuje się chirurgią mózgu czy czymś takim i mo\
e
sobie pozwolić na tydzień w Hotelu i Kompleksie Golfowym Pebble Beach, nie
oznacza, \
e ma zawsze rację. - Wydaje mi się, \
e z Jackiem jest wszystko w
porządku. Mógłbyś się nawet, Paul, czegoś od niego nauczyć. Ma przynajmniej
otwarty umysł.
Paul pokręcił głową z niedowierzaniem.
- O czym ty mówisz, Suze? Wierzysz w duchy? Nareszcie, nareszcie. Z
piący
po\
egnał się z Caitlin i ruszył w stronę samochodu.
- Owszem - odparłam. - Wierzę. A ty, Paul? Zamrugał zdezorientowany.
- Co ja?
- Wierzysz w duchy?
Jego uniesiona górna warga stanowiła całą odpowiedz
. Nie dbając o to, czy go
okaleczę, nacisnęłam guzik. Paul zabrał palce w ostatniej chwili. Pewnie sądził, \
e nie
nale\
ę do osób, które obcinają bliz
nim palce.
No to się pomylił.
Dlaczego chłopcy są tacy trudni? Jeśli nie piją wprost z pudełka albo nie
zostawiają podniesionej klapy sedesu, obra\
ają się śmiertelnie i gro\
ą donosem do
kierownika, bo nie chcemy się z nimi umówić. Czy nie przychodzi im do głowy, \
e to
nie jest droga do naszego serca?
Problem polega na tym, \
e oni nadal będą to robili, dopóki głupie dziewczyny,
jak Kelly Prescott, będą się z nimi umawiały, nie zwa\
ając na ich wady.
Siedziałam naburmuszona przez całą drogę do domu. Nawet Z
piącego to
zastanowiło.
- Co z tobą? - zainteresował się.
- Ten głupi Paul Slater wścieka się, bo nie chciałam z nim wyjść -
powiedziałam, jakkolwiek zazwyczaj trzymam się zasady nie dzielenia się osobistymi
sprawami z \
adnym z przyrodnich braci, z wyjątkiem, niekiedy, Profesora, a to tylko
dlatego, \
e jego IQ znacznie przewy\
sza moje. - Groził, \
e doniesie Caitlin, \
e
wyprowadziłam jego młodszego brata poza teren hotelu bez pozwolenia rodziców, co
zrobiłam, ale tylko po to, \
eby go zabrać na pla\
ę. - Oraz do Towarzystwa Histo-
rycznego, ale o tym nie wspomniałam.
Z
piący na to:
- Powa\
nie? To podłe. Nie martw się. Załatwię to z Caitlin, jeśli chcesz.
Byłam zaszokowana. Powiedziałam mu o tym, bo byłam strasznie zdołowana.
Nie spodziewałam się z jego strony \
adnej pomocy.
- Naprawdę? Zrobisz to?
- Pewnie - odparł Z
piący, wzruszając ramionami. - Spotykam się z nią jutro
wieczorem, jak skończę rozwozić pizzę. - Z
piący jest w dzień ratownikiem, a w nocy
pracuje w pizzerii. Początkowo oszczędzał na camaro. Teraz oszczędza na miesz-
kanie, bo w college'u, do którego się wybiera, nie ma akademika, a Andy nie chce
płacić za jego pokój, o ile nie poprawi stopni.
Nie mogłam się otrząsnąć ze zdumienia. Powiedziałam  dzięki . Na nic
więcej nie byłam w stanie się zdobyć.
- A co, tak poza tym, jest z tym Paulem Slaterem nie tak? - zapytał Z
piący. -
Myślałem, \
e to twój typ. No wiesz, inteligentny i w ogóle.
- Z nim wszystko w porządku - wymamrotałam, bawiąc się pasem
bezpieczeństwa. - Ja... tylko mnie się właściwie podoba ktoś inny.
Z
piący uniósł brwi.
- Och? Ktoś, kogo znam? Odparłam krótko: - Nie.
- Nie wiem, Suze. Sprawdz
mnie. Między pizzerią a szkołą poznałem prawie
wszystkich. [ Pobierz całość w formacie PDF ]