McMahon_Barbara_ _Wielka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wzrok. Jej serce przyspieszyło. Przez chwilę Heather wy�
dawało się, że świat zawirował. Z trudem zmusiła się, by
odwrócić spojrzenie.
- Jasne. Myślałeś, że w środku lasu będę się męczyć ze
sztucznymi rzęsami? Nie wzięłam żadnych kosmetyków
do makijażu.
- Niektóre kobiety nie ruszają się z domu, zanim nie
zrobią się na bóstwo.
- Ja do nich nie należę. Widzisz mnie taką, jaka je�
stem.
Wyciągnął dłoń i delikatnie obrócił jej twarz w swo�
ją stronę.
Barbara McMahon
60
- To długa wycieczka i nie będzie łatwo ani tobie, ani
mnie. Mamy za sobą wspólną przeszłość, ale przynaj�
mniej na ten tydzień odłóżmy wspomnienia. Będę się
bardzo starał, jeśli i ty spróbujesz.
Potakująco skinęła głową.
- Chodzmy, opowiem ci po drodze o naszych planach
- zaproponowała, żeby uniknąć jego spojrzeń, które ją zu�
pełnie rozpraszały.
Ruszyli przed siebie. Heather wyjaśniała wymyśloną
przez siebie koncepcję kampanii, ale starała się mówić
bezosobowo, unikając wzmianek o sobie. Była przekona�
na, że jeśli Hunter dowiedziałby się, że to jej pomysły, od
razy nastawiłby się do nich sceptycznie.
- Dobry plan - pochwalił, gdy skończyła.
Heather uważała swój pomysł za doskonały. Teraz mog�
ła mieć tylko nadzieję, że Hunter zgodnie z obietnicą wy�
bierze najlepszy projekt.
Zadowolona, że dała z siebie wszystko, pozwoliła
sobie na chwilę relaksu. Obserwowała Huntera prowa�
dzącego grupę. Był zdecydowany i pewien tego, co robi.
Wydawał się potężniejszy niż dawniej, bardziej musku�
larny, nie miał nawet grama zbędnego tłuszczu. Z ocho�
tą przeczesałaby dłońmi jego ciemne, potargane przez
wiatr włosy.
Zarumieniła się i spojrzała w inną stronę. Nie przyje�
chała tu, by snuć fantazje na temat byłego męża. Miała
zdobyć kontrakt. Czuła na sobie ogromną odpowiedzial�
ność. Nie była przecież jedyną osobą, która chciała osiąg�
nąć ten cel. Pozostałe agencje z pewnością też przygoto�
wały dla Trails West ciekawe propozycje. Zdawała sobie
Wielka wygrana 61
sprawę, że szanse Jackson i Prince są bardzo skromne, ale
zamierzała walczyć do końca.
Droga gwałtownie skręciła. Drzewa rozstępowały się
w tym miejscu, otwierając widok na odległe szczyty gór
i stoki porośnięte lasem. Heather zatrzymała się, by na�
cieszyć oczy pięknem krajobrazu.
- Hunter! - zawołała.
Odwrócił się i pytająco uniósł brwi.
- Słucham.
- Mógłbyś wyciągnąć mój aparat z plecaka? Nie chce
mi się zdejmować i wkładać tego ciężaru.
- To nie plener fotograficzny - mruknął, ale zawrócił.
- Gdzie jest reszta? - spytał zdziwiony, patrząc wstecz.
- Ruszyliśmy szybciej, żeby pogadać. Na pewno zaraz
nadejdą. Aparat jest w kieszeni na samej górze.
- Tylko nie zmarnuj całego dnia na fotki - powiedział,
podając jej aparat.
Skinęła głową i zaczęła uważnie oglądać krajobraz.
Zdjęcia nie mogły oddać gigantycznych rozmiarów od�
ległych szczytów, ale pomyślała, że przynajmniej będzie
miała pamiątkę. Takich widoków nie da się zobaczyć zza
kierownicy samochodu.
Po chwili na zakręcie pojawił się Peter.
-A gdzie inni? - zapytał Hunter.
- Bill zatrzymywał się przynajmniej sześć razy. Ma bie�
gunkę. John został z nim z tyłu.
Peter patrzył wyczekująco na Heather i Huntera, naj�
widoczniej zaciekawiony wynikami jej prezentacji.
- U was wszystko w porządku? - spytał, a gdy Hunter
skinął głową, dodał: - Robimy postój?
Barbara McMahon
62
- Co prawda nie było tego w planach, ale Heather po�
szła zrobić kilka zdjęć. Możemy więc zatrzymać się i za�
czekać na Billa i Johna.
Hunter zrzucił plecak i postawił go obok ścieżki. Na
ten widok Heather natychmiast uwolniła się od swojego
ładunku. Co za ulga! - pomyślała i zajęła się fotografo�
waniem. Prawdę mówiąc, wędrówka sprawiała jej więcej
przyjemności niż na początku, jednak na pewno nie był
to jej wymarzony sposób na spędzenie wakacji. Wolałaby
leżeć teraz na zacienionej werandzie z widokiem na mo�
rze, a kelner powinien serwować napoje.
- Czy Bill jadł coś, co mogło mu zaszkodzić? - spyta�
ła. Każdy z uczestników miał własne zapasy, ale nikt nie
wziął ze sobą lodówki.
- Nie wiem - zbył ją Peter i odwrócił się do Hunte�
ra. - Polujesz czasem? Ja bardzo lubię polować na sarny
- zwierzył się i rozpoczął opowieść o swych ostatnich suk�
cesach łowieckich.
Heather odeszła jak najdalej, starając się nie słyszeć je�
go głosu. Nie znosiła polowania. Rozumiała ludzi, którzy
zabijali zwierzęta, by zdobyć coś do jedzenia, ale trakto�
wanie tego jak sportu było dla niej nie do przyjęcia. Co
innego, gdyby zwierzęta też miały broń... Niemal roze�
śmiała się w głos, gdy wyobraziła sobie minę Petera na wi�
dok uzbrojonej sarny. Pewnie i tak dałby sobie radę i za�
gadałby biedne zwierzę na śmierć.
Usiadła na najbliższym bloku skalnym i przyglądała się
rozmawiającym mężczyznom. Hunter był wyższy od Petera
i mocniej zbudowany. Sprawiał wrażenie, jakby był częścią
otaczającej go teraz dzikiej przyrody. Peter zaciekle gestyku-
Wielka wygrana 63
lował, pochłonięty swoją opowieścią, a Hunter rozglądał się
wokół. W końcu zatrzymał wzrok na Heather.
Nie była pewna, ale wydało się jej, że było to błagal�
ne spojrzenie. Czyżby prosił o ratunek? Wstała i ruszyła
w jego kierunku. Może właśnie to była szansa na sukces?
Jeśli uwolni go od obezwładniającego gadulstwa Petera,
zdobędzie wdzięczność. Nie zrekompensuje tym prze�
szłości, ale może zyska coś w najbliższej przyszłości?
- Peter, przepraszam, że przeszkadzam, ale nie mogę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia ^ pobieranie ^ pdf ^ download ^ ebook

Odnośniki